سفر با سرعت بیشتر از نور

امکان بازدید از منظومه های ستاره ای دیگر همیشه بشر را مجذوب خود کرده است.اما محدودیت‌های فضایی ، این موضوع را دور از امکان جلوه میدهند.

اما فیزیکدان دکتر اریک لنتز راه حلی برای این موضوع پیشنهاد کرده است. چیزی که ایده او را جذاب می کند این است که با نظریات نسبیت آلبرت انیشتین تحقیقات آن یکی است.

نگاهی به نظریه لنتز بیندازیم و این که چگونه پرواز فضایی سریعتر از نور را امکان پذیر میکند.

سفر با سرعت بیش از نور

طبق نظریه‌های نسبیت انیشتین، هیچ راهی برای تطابق یا تجاوز از سرعت نور وجود ندارد. این یک مانع بزرگ در نظریه‌پردازی سفرهای سریع‌تر از نور بوده است.

فیزیکدانان امکان انحنای فضا-زمان را برای اهداف حمل و نقل در نظر گرفته اند، اما برای آن، ما به ذرات فرضی و حالت های ماده با ویژگی های فیزیکی عجیب و غریب نیاز داریم.

چنین ماده ای یا در حال حاضر یافت نمی شود یا قابل اجرا نیست.

پیشنهاد و نظریه

گزاره لنتز معادلات نسبیت انیشتین را در نظر می گیرد و راهی برای سفر سریعتر از نور بدون هیچ گونه فیزیک عجیب و غریب فرموله می کند.

ایده او بر اساس چیزی است که او کلاس جدیدی از سالیتون های فوق سریع یا "حباب های تار" می نامد. اینها امواجی هستند که شکل خود را در حین حرکت با سرعت ثابت حفظ می کنند.

به گفته وی، این سالیتون ها فقط به منابعی با چگالی انرژی مثبت نیاز دارند.

با انرژی کافی، سولیتون‌های فوق سریع اجسام را قادر می‌سازند تا از فضا-زمان بدون تأثیر نیروهای جزر و مدی شدید عبور کنند.

این بدان معنی است که گذر زمان در داخل سالیتون با زمان بیرون مطابقت دارد و از این رو هیچ عارضه پارادوکس دوقلو نیز وجود نخواهد داشت.

با این حال، این درایو چرخشی به مقادیر بیش از حد انرژی نیاز دارد و در حال حاضر آن را به یک امکان فرضی تبدیل می کند.

سفر با سرعت بیش از نور امکان دارد؟

لنتز درباره کشف خود گفت: "این کار مشکل سفر سریعتر از نور را یک قدم از تحقیقات نظری در فیزیک بنیادی دور کرده و به مهندسی نزدیکتر کرده است."